เด เลาเรนตีส ที่เป็นคนเมืองหลวงกรุงโรมตั้งแต่เกิดแต่กลับหลงรักตามคุณพ่อ ไม่ได้มีความรู้เรื่องการบริหารสโมสรมากนัก เขาใช้หลักง่ายๆ ในการบริหารทั่วไปซึ่งเคยประสบความสำเร็จในการทำหนังนั่นคือ ต้องใช้จ่ายไม่เกินตัว

ข้อดีสำคัญ ในตอนนั้นคือ แม้ตกชั้นสู่ระดับล่าง แต่แฟนบอลก็ยังสนับสนุนทีมเต็มที่ด้วยการเข้าชมเกมในสนามเป็นสถิติใหม่ของเซเรีย ซี ที่จำนวนเฉลี่ย 51,000 ต่อนัดซึ่งกลายเป็นรายได้หลักของสโมสฤดูกาลแรก  พลาดเลื่อนชั้นน่าเสียดายหลังพ่ายในช่วงเพลย์ออฟ แต่ฤดูกาลถัดมาก็ขึ้นสู่เซเรีย บี ได้สำเร็จ พร้อมกับได้ชื่อเก่า “S.S.C. Napoli” กลับมาใช้อีกครั้งในเดือนพฤษภาคม ปี 2006

เพียงฤดูกาลเดียวในเซเรีย บี เลื่อนชั้นปีต่อปีขึ้นสู่เซเรีย อา และยกระดับทีมต่อเนื่องจนกระทั่งจบอันดับ 6 ในฤดูกาล 2010/11 ที่คุมทัพโดย วอลเตอร์ มาซซารี่ ก่อนจะไต่ถึงอันดับ 3 ในฤดูกาลต่อมา ทำให้ได้สิทธิ์ลุยยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก

ในช่วงเกือบสองทศวรรษที่ เด เลาเรนตีส เข้ามาโอบอุ้มสโมสรให้ลืมตาอ้าปากได้อีกครั้ง  ผ่านช่วงเวลาแห่งความทรงจำมากมายไม่ว่าจะเป็นการกลับคืนสู่ลีกสูงสุดอีกครั้ง การได้เล่นถ้วยยุโรปครั้งแรกในรอบ 13 ปี การได้เล่นในแชมเปี้ยนส์ ลีก ครั้งแรก และได้แชมป์โคปปา อิตาเลีย ถึงสามสมัยในยุคของ ราฟา เบนิเตซ และ เจนนาโร่ กัตตูโซ๋

มียอดนักเตะหลายต่อหลายคนค้าแข้งกับทีมโดยเฉพาะในยุคสามประสาน มาเร็ค ฮัมซิค, เอเซเกล ลาเวซซี่ และ เอดินสัน คาวานี่ จนกระทั่งมาถึงความภูมิใจแห่งเนเปิ้ลส์อย่าง ลอเรนโซ่ อินซินเย่ ที่รับใช้สโมสรเกินกว่าสี่ร้อยนัด

กอนซาโล่ อีกวาอิน อดีตกองหน้าทีมชาติอาร์เจนตินาก็เคยมีช่วงพีคในอาชีพตอนเล่นให้  ที่ทำสถิติยิงมากสุดต่อฤดูกาล 36 ประตู ก่อนหักอกแฟนๆ ด้วยการย้ายไป ยูเวนตุส จากนั้นเป็น ดรีส์ เมอร์เท่นส์ ก้าวขึ้นมาเฉิดฉายเต็มตัวจนกลายเป็นดาวซัลโวตลอดกาลของสโมสร

ทว่าทั้งหมดทั้งมวลไม่มีนักเตะคนใดหรือทีมชุดใดที่ช่วยกันคว้าแชมป์ลีกอันเป็นสุดยอดปรารถนาของแฟนบอลมาครองได้ แม้กระทั่งยุคของ เมาริซิโอ ซาร์รี่ ที่กวาดไปถึง 91 คะแนนในฤดูกาล 2017/18 ก็ยังไม่สามารถโค่น ยูเวนตุส ลงได้

หลายต่อหลายครั้ง ถูกจดจำในฐานะทีมที่เล่นเกมรุกดุดัน ยิงประตูได้มากมาย แต่ไม่ดีพอที่จะเป็นแชมป์ ยิ่งภาพจำของอิตาลีที่ขึ้นชื่อในเรื่องสไตล์เกมรับเหนียวแน่น และเป็นพื้นฐานความสำเร็จของหลายทีม  จึงเป็น “Beautiful loser” ที่ได้รับเพียงเสียงปรบมือ แต่ไร้มงกุฎ